| |||||||||
DELOS Ιsland
ΑΡΧΙΚΗΚΡΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΥΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣΘΕΜΑΤΑΑΡΘΡΑΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ ΑΡΧΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΚΡΙΤΙΚΕΣ Ο κόσμος κατά Τοκάρτσουκ:Μουτζουρωμένος, θολός, τρεμοφεγγής, τη μια έτσι, την άλλη αλλιώς (της Δήμητρας Ρουμπούλα) 0 106 γράφει η Δήμητρα Ρουμπούλα «Τα πιο ενδιαφέροντα παραμένουν στη σκιά, σε ό,τι δε φαίνεται» Στο πρώτο βιβλίο, με τον περίεργο τίτλο «Εμπούσιον» και τον ασυνήθιστο υπότιτλο «Κλιματοθεραπευτικό θρίλερ», που έγραψε τέσσερα χρόνια μετά την ύψιστη λογοτεχνική διάκριση, το Νόμπελ Λογοτεχνίας, το 2018, αλλά και το Μπούκερ την ίδια χρονιά, η Όλγκα Τοκάρτσουκ επιχειρεί μια γλυκόπικρη συνάντηση με τη λογοτεχνική κληρονομιά της Ευρώπης. Μιλά για μια εποχή που οι άντρες, ακόμη και όταν είναι πολύ άρρωστοι, απολαμβάνουν μια ανώτερη θέση έναντι των γυναικών. Σε αυτό το τελευταίο της μυθιστόρημα, η Πολωνή συγγραφέας επισκέπτεται τον κόσμο του αριστουργήματος του Τόμας Μαν «Το μαγικό βουνό», που εκδόθηκε το 1924, με σκοπό να ανακαλύψει τα μυστικά του και ίσως να αποδομήσει κάποια σημαντική πτυχή του. Η ίδια έχει δηλώσει ότι το έχει διαβάσει πέντε ή έξι φορές από τότε που ήταν έφηβη, κάθε φορά διαφορετικά και έχει μαζί του «μια σχέση αγάπης και μίσους». Ο λόγος; Η αφάνεια των γυναικών από την πλοκή του, όπως συμβαίνει και σε πολλά άλλα έργα κλασικών, που η ίδια παραθέτει ως πηγές στο τέλος του βιβλίου της, το οποίο εκδόθηκε το 2022 και πρόσφατα στα ελληνικά από τον Καστανιώτη, σε μετάφραση Αναστασίας Χατζηγιαννίδη. Χωρίς να έχει σκοπό να απαντήσει από μια φεμινιστική οπτική στο «Μαγικό βουνό», αλλά να κοιτάξει τί υπάρχει πίσω από τις σκιές της πατριαρχίας, να επισημάνει την απουσία των γυναικών από την επί αιώνες πνευματική ζωή και τον περιορισμό τους στον ρόλο της αναπαραγωγικής διαδικασίας, στήνει μια ανάλογη συνθήκη. Έτσι, οι ήρωες του «Εμπούσιον», ετερόκλητοι χαρακτήρες που τους ενώνει μόνο η κοινή νόσος της φυματίωσης, διαμένουν σε ένα δημοφιλές σανατόριο στη γραφική λουτρόπολη Γκέρμπερσντορφ της Κάτω Σιλεσίας (σημερινό Σοκολόφσκο της Πολωνίας), αλλά λιγότερο κομψό από το αντίστοιχο των ελβετικών Άλπεων του «Μαγικού βουνού». Εκεί, τον Σεπτέμβριο του 1913, λίγο πριν τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, φτάνει από τη Λεόπολη (το πολωνικό τότε Λφόφ) ένας εικοσιτετράχρονος φοιτητής μηχανολογίας υδρο-αποχετευτικών συστημάτων, ονόματι Μιετσίσλαβ Βόινιτς, που αναδεικνύεται σε κεντρικό χαρακτήρα. Ντροπαλός και ευαίσθητος από τη φύση του, αποφεύγει τους συμπατριώτες του, ενώ οι άνθρωποι με τους οποίους συνδιαλέγεται κατά την παραμονή του σε αυτό το υγρό, απάνεμο χωριό θυμίζουν τις μυθικές μορφές που τσακώνονται για την ψυχή τού επίσης νεαρού ήρωα του Τόμας Μαν, Χανς Κάστορπ. Όλοι, άνδρες φυσικά, έχουν εγκατασταθεί σε ένα φθηνό κατάλυμα, που διευθύνει ο σκοτεινός Όπιτς, αφού κανείς τους δεν έχει την οικονομική άνεση να διαμείνει στο πιο εντυπωσιακό κουρχάουζ. Κάθε βράδυ, μετά από το αυστηρό πρόγραμμα θεραπείας, συγκεντρώνονται στην τραπεζαρία για να συζητήσουν και να μοιραστούν ένα ή περισσότερα ποτήρια Σβερμεράι, το τοπικό εθιστικό λικέρ. Αν και οι συνομιλίες τους περιστρέφονται γύρω από σοβαρά θέματα, για τη μοναρχία και τη δημοκρατία, τον κομμουνισμό και τον Μαρξ, τη «μόδα των εθνικών κρατών», τη ψυχανάλυση, την τέχνη, τη θρησκεία κ.ά., μόλις ξεκινήσει το Σβερμεράι, οι άντρες δυσκολεύονται να διατηρήσουν το ενδιαφέρον τους. Οι πιο ομιλητικοί της παρέας είναι ο Άουγκουστ, ένας Βιεννέζος κλασικός φιλόλογος, σοσιαλιστής, και ο Λούκας, από το Κόνιγκσμπεργκ της Ανατολικής Πρωσίας, καθηγητής ιστορίας και ένθερμος παραδοσιακός καθολικός. Ξεχωρίζει ο υπερευαίσθητος Τίλο, φοιτητής καλών τεχνών από το Βερολίνο, με τον οποίο ο Βόινιτς αποκτά μια ιδιαίτερη σχέση. Όπως ο Νάφτα και ο Σετεμπρίνι του «Μαγικού βουνού», ο Άουγκουστ και ο Λούκας περνούν μεγάλο μέρος του χρόνου τους βυθισμένοι σε φιλοσοφικές συζητήσεις, αλλά σε αντίθεση με τους ήρωες του Μαν, δεν εκφράζουν μια και μόνο διεισδυτική σκέψη. Οι φαινομενικά αντικρουόμενες απόψεις τους φαίνονται να συγκλίνουν σε μια αδιαμφισβήτητη θέση σχετικά με τις γυναίκες, που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά με ποικίλες εκφράσεις: Ότι ο γυναικείος εγκέφαλος λειτουργεί διαφορετικά από τον αντρικό, ότι οι γυναίκες είναι από τη φύση τους ευαίσθητες και ως εκ τούτου λειτουργούν χωρίς σκέψη, ότι ανήκουν σε προγενέστερο στάδιο της ανθρώπινης εξέλιξης, ότι είναι «κοινωνικά ανάπηρες» και «πάντα πρέπει να στηρίζονται στον άνδρα», ότι συγκροτούν «έναν ιδιότυπο αταβισμό σε σύγκριση με τον πολιτισμένο άνδρα» και «μόνο η μητρότητα δικαιολογεί την ύπαρξη αυτού του προβληματικού φύλου», ότι το σώμα τους δεν ανήκει μόνο στις ίδιες αλλά στην ανθρωπότητα κλπ κλπ. Όχι, η Τοκάρτσουκ δεν αναπτύσσει έναν αντίστροφο σεξισμό, απλώς διαβεβαιώνει ότι όλες οι παραπάνω μισογυνικές απόψεις που κατακλύζουν το «Εμπούσιον» αποτελούν παραφράσεις από κείμενα της αφρόκρεμας του δυτικού κανόνα, συμπεριλαμβανομένων των Αγίου Αυγουστίνου, Μπάροουζ, Κόνραντ, Δαρβίνου, Φρόιντ, Ησίοδου, Κέρουακ, Μίλτον, Νίτσε, Πλάτωνα, Έζρα Πάουντ, Ρακίνα, Σαρτρ, Σοπενχάουερ, Σαίξπηρ, Στρίντμπεργκ, Τζόναθαν Σουίφτ, Θωμά Ακινάτη, Βάγκνερ, Γέιτς και άλλων που αναφέρονται συγκεκριμένα. Υπογραμμίζοντας και επαναλαμβάνοντας τη σοφία των μεγαλύτερων μυαλών τη Ευρώπης, οι ένοικοι της πανσιόν συμμετέχουν σε ένα πραγματικό συμπόσιο πατριαρχικών ιδεών. Είναι ένα πλατωνικό συμπόσιο προσαρμοσμένο στην αντρική επιβεβαίωση, το οποίο η Τοκάρτσουκ ονομάζει Εμπούσιον – νεολογισμός που προέρχεται από τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό: Έμπουσα και Συμπόσιον. Το τελευταίο αναφέρεται σαφώς στο ομώνυμο έργο του Πλάτωνα. Η Έμπουσα της ελληνικής μυθολογίας είναι φάντασμα ή δαίμονας που έστελνε η χθόνια Εκάτη ως προάγγελο δυστυχιών, άλλαζε συχνά μορφές και τρεφόταν με ανθρώπινες σάρκες. «Στη λέξη Εμπούσιον ενώνονται τα δύο στοιχεία που εν πολλοίς συνθέτουν τη δυτική σκέψη: το αρσενικό, που επιβάλλει την κυρίαρχη φιλοσοφία, και το θηλυκό, που σε αυτή τη φιλοσοφία είναι το Άλλο, το ανοίκειο». Με τη βαμπιρική φύση της Έμπουσας, το «Εμπούσιον» εξελίσσεται σε θρίλερ με τα φαντάσματα που κρύβονται πίσω από τις ιδέες. Σημασία δεν έχουν τόσο οι μονόλογοι των ανδρών όσο οι υπαινιγμοί του αόρατου ή δυσοίωνου, με το οποίο η συγγραφέας υπονομεύει την αίσθηση ασφάλειας των ηρώων. Ακόμη και ο τίτλος που επινόησε για να υποδηλώσει το κακόβουλο πνεύμα που προκαλεί χάος και σύγχυση αποτελεί ένδειξη ότι το έργο έχει να κάνει με αόρατες δυνάμεις που αναπόφευκτα επηρεάζουν τη μοίρα των χαρακτήρων. Η φθίση με την οποία παλεύει ο κεντρικός ήρωας και οι υπόλοιποι ασθενείς είναι σύμβολο του κακού που κρύβεται στις σκιές, αλλά και μια μεταφορά για τον αγώνα του ανθρώπου ενάντια στις αντιξοότητες. Ο Βόινιτς προσπαθεί να προσδιορίσει τον εαυτό του και τη θέση του στον κόσμο. Η έρευνά του γύρω από τον ξαφνικό θάνατο της συζύγου του κυρίου Όπιτς, γεγονός με το οποίο ξεκινά το βιβλίο, αλλά και τα μυστηριώδη περιστατικά που συμβαίνουν στα δάση και βουνά της περιοχής, αποτελούν για αυτόν μια προσπάθεια να κατανοήσει τον κόσμο και το «αόρατο εγώ» του. Λάτρης του μεταφυσικού και του μαγικού ρεαλισμού, η Τοκάρτσουκ στήνει έναν κόσμο που απειλείται. Δημιουργεί μια ατμόσφαιρα τρόμου με περίεργους ήχους στη στέγη και φονικά στο δάσος, όπου κάθε Νοέμβριο, λένε, βρίσκεται ένα διαμελισμένο ανδρικό σώμα και η ευθύνη βαραίνει τις Τούντσι, όπως ονομάζουν οι ντόπιοι τις γυναίκες που έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους και, μεταμορφωμένες σε απόκοσμα εκδικητικά όντα, «έμπουσες της περιοχής», τρομάζουν και δολοφονούν άντρες, ενώ διαταράσσουν την ειρηνική τάξη του σανατορίου. Με άλλα λόγια, μια μεταφορά για την επίθεση του γυναικείου φύλου στις πατριαρχικές αντιλήψεις. Δεν αρκούν τα ανησυχητικά νέα για τον επερχόμενο Μεγάλο Πόλεμο, υπάρχουν και οι αόρατες απειλές που σχετίζονται με υπαρξιακά, κοινωνικά και φιλοσοφικά προβλήματα, με κυρίαρχο ανάμεσά τους αυτό της αποκλεισμού της γυναικείας σκέψης και της πατριαρχικής αντίληψης περί κατωτερότητας του γυναικείου φύλου. Ωστόσο, δεν είναι μόνο ο σεξισμός και ο μισογυνισμός με σημερινούς όρους που ενοχλούν την Πολωνή συγγραφέα, αλλά και η καταπίεση εκείνων των ανθρώπων, των ανδρών εν προκειμένω, που βρίσκονται στο «ανάμεσα» του δυαδικού διαχωρισμού των φύλων, θίγοντας έτσι και τα θέματα της ομοφυλοφιλίας και της ομοφοβίας. Το αισιόδοξο μήνυμα έρχεται στις τελευταίες σελίδες του «Εμπούσιον» από τον γιατρό του σανατορίου, δόκτορα Σέμπερβαϊς, ο οποίος δοκιμάζει και την νεότευκτη ψυχανάλυση: «Εάν κάποιος πιστεύει ότι ο κόσμος είναι ένα σύνολο χτυπητών αντιθέσεων, είναι άρρωστος». «Και πώς είναι ο κόσμος», ρωτά ο Βόινιτς. «Μουτζουρωμένος, θολός, τρεμοφεγγής, τη μια έτσι, την άλλη αλλιώς, ανάλογα με την οπτική γωνία», απαντά ο γιατρός για να καταλήξει: «…η επιβεβλημένη θεώρηση του κόσμου είναι πολύ συμβατική, δομημένη στην ανασφάλεια των επικριτών. Κάποιος σαν εσάς θα προκαλέσει απροθυμία και μίσος, γιατί θα υπενθυμίσει πως η εικόνα ενός ασπρόμαυρου κόσμου είναι απατηλή και καταστροφική». Κι ενώ οι άνθρωποι, σύμφωνα με τον δόκτορα Σέμπερβαϊς, πρέπει να απελευθερωθούν από τα «ασπρόμαυρα προβλήματα» και τη μία καθολική άποψη για τα πράγματα, η Όλγκα Τοκάρτσουκ, έχοντας σαφώς πάρει θέση για τη γυναικεία σιωπή στο «Μαγικό βουνό» και σε όλο το πατριαρχικό πνευματικό οικοδόμημα, μας προσφέρει ένα ακόμη εκπληκτικό μυθιστόρημα που αφορά πάνω απ΄όλα στη βαθιά κατανόηση του πολιτισμού και της ανθρώπινης σκέψης με τις αδικίες της, από το οποίο δεν λείπουν τα οικολογικά στοιχεία. Συγχρόνως, μια έξοχα γραμμένη ιστορία με σφιχτοδεμένη πλοκή και λεπταίσθητο λόγο που εκπλήσσει και ιντριγκάρει ως τη τελευταία σελίδα, πείθοντάς μας ότι αναπτύσσει συνεχώς και με μοναδικό στυλ τη λογοτεχνική τέχνη της και κάθε της έργο
Σάββατο 4 Μαρτίου 2023
Ο Πούτσος (427 π.Χ.–347 π.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας ανθοπώλης από την Αθήνα, ο οποίος έγινε γνωστός και έμεινε στην ιστορία για την ομορφιά, την γοητεία και το ευγενές του χαρακτήρος του. Από εκεί απορρέει το ρητό: "Στον πούτσο μου λουλούδια και γύρω γύρω μέλισσες". Bwikilogo.gif Για τους δήθεν σοβαρούς, δεν υπάρχει σχετικό άρθρο στη Βικιπαίδεια οπότε σας παραπέμπουμε στο: Αριστοφάνης. Πούτσος ο περιζήτητος Παρόλο που υπήρξε φτωχός, ο Πούτσος ήταν ο πιο περιζήτητος γαμπρός της αρχαίας Αθήνας και όλοι οι γονείς του κόσμου προόριζαν τις ομορφότερες κόρες τους για Πούτσο. Εξού και η φράση: "Το κορίτσι αυτό είναι για Πούτσο" Όσο μεγάλωνε ο Πούτσος, οι γυναίκες τον λάτρευαν ακόμα περισσότερο. Όταν περπατούσε στο δρόμο, υπήρχαν ασυγκράτητες από της ορμές τον φιλούσαν παντού, όπου τον έβρισκαν τον έγλειφαν, τον μύριζαν, τον χάιδευαν και τον έφτυναν. για την δουλεία του ήταν εφευρετικό εργαλείο ξεκάβλωνε κάθε είδους παρθένες λεσβίες πόρνες ακόμα και γκόμενες που τον συμπαθούσαν και ανοίγαν ποδαράκι για μεράκι και της έβγαζε από τα βάσανα της αγαμίας άνοιγέ κλειστές όμορφες ρωζουλές τρυπούλες που είχαν μέσα υγρό σαν το γάλα της καρύδας Όλες αυτές περιμέναν στην σειρά για Πούτσο και έπεφτε το γαμήσι σε πραγματικό χρόνο. Πραγματικά ήταν αδύνατο να βγάλει κανείς τον Πούτσο από το μυαλό μιας γυναίκας μες το μυαλό της την βασάνιζε ο ερεθισμός που ένιωθε μετά το πρώτο άνοιγμά της ξεπαρθενιάς. της άρεσε η τριβή να ανάβει φωτιά στα μπούτια Επίσης ο Πούτσος είχε αποκτήσει και πέντε παιδιά! τρία αγόρια και δύο κορίτσια. Τα αγόρια του τα έλεγαν Αρχίδι και Παπάρι. και το τρίτο του λιμάρει το τέταρτο γομάρι και το πέμπτο παλαμάρι Ήταν πάρα πολύ αγαπημένα αδέρφια για αυτό ήταν και συνέχεια μαζί! Την κόρη του την λέγαν Καύλα και ηδονή! Η Καύλα είχε μία πάρα πολύ καλή φίλη το τριχωτό μουνί αν και ο πούτσος γούσταρε το καραφλό όμως ο Πούτσος είχε έναν εχθρό τον Δονητή που του πηρέ την θέση όταν πέθανε. ο πούτσος γούσταρε να χύνει περισσότερο επάνω σε ξένο σώμα από ότι τον εαυτό του γιατί λάτρευε την ξένη αίσθηση ανδρικοί και γυναίκεια την έβρισκε σε διάφορα καυλιάρικα υγρά και όταν δεν έβρισκε της κόρες του τότε δενόταν σαν σκηνή και χοροπηδούσε για να αυτό ικανοποιηθεί. γούσταρε να γαμάει κολοτρυπίδες που κλάνουν για να τον ζεσταίνουν και μουνιά γεμάτα στο ωάριο για να νιώθει streit. λάτρευε πάντα τα ξένα μικρόβια και ειδικά τα γυναικεία ήταν σαν την ζάχαρή στο ψωμί του και ιδικά από μουνιά μικρής ηλικίας. αγόρια και κορίτσια μεγαλύτερης ηλικίας του ξινίζανε δεν του άρεσαν και τόσο πολύ γιατί οπός λέμε εξού και η φράση η μικρή κότα και ο κόκορας έχουν το ζουμί όσο φρέσκα τόσο μεγαλύτερα κέφια. στα ανδρικά την έβρισκε λίγο φαρδιά και έντονη την ορμή και του άρεσε και πολύ και γι'αυτό ο πούτσος ήταν και gay και . άλλα του άρεσε και ο παιδικός ο κώλος ανεξάρτητου φίλου και από τότε λάτρεψε και έγινε και παιδόφιλος ο πούτσος γιατί η αίσθηση της ηδονής πάντα ήταν πιο ωραία σε παιδικό κωλαράκι και μουνί. η ηδονή είναι ωραία πάντα στης μικρές ηλικίες και όσο πιο μικρή τόσο πιο πολύ. και γι' αυτό ο πούτσος τρελάθηκε και άρχισε να γλεντάει πρώτα. μικρά κωλαράκια και μουνάκια πρώτα και μετά τα μεγάλα. Ο Τραγικός θάνατος Ο Πούτσος πέθανε το 354 μ.Χ. σε ηλικία 102 χρόνων, από υπερβολική χρίση μαλακίας και γαμιώντας πόρνες χρόνια πατούσε τα βυζιά σαν νιτρόκούμπα χρόνια μετά τη γέννησή του, κατά τη διάρκεια οργίων με την ατελείωτη αγάπη που ένιωθε για την Παρθενιά έκλεγε για μέρες που είχε Γεράση και δεν έβρισκε μουνί να γαμίση ποια και όταν πέθανε πάνω από τον τάφο του, κυκλοφόρησε η φράση "τρείς Τον Πούτσο κλαίγανε και δύο τον χαδεύανε". Μέχρι που μάθανε για τον Δονητή. Για την συντετριμμένη γυναίκα του, Πούτσα, γράφτηκε τότε το μοιρολόι "Πούτσα μου πώς κατάντησες" .Και έφτασες σ' αυτό το χάλι εσύ όταν έβλεπες μουνί γινόσουνα ατσάλι . Ένα μήνα μετά το τραγικό συμβάν, πεθαίνει από αιφνίδιο θάνατο, ο κολλητός του Πούτσου, ο Κώλος, είχε όμως είχε διαφορετικό τέλος πνίγηκε από εκσπερμάτωση. και βγήκε η φράση που λέμε "στου Κώλου τα εννιάμερα, του Πούτσου τα σαράντα" Επίσης όλα τα κορίτσια φώναζαν πάνω από το σώμα του πούτσε μου που μας άφησες και έφυγες και δεν βρίσκεις δροσιά ανάμεσα στην γυναικεία φωτιά και τώρα είσαι στο χώμα κοιμώμενος σαν τα νεκρά βουνά. αφού όταν τον έβλεπαν νεκρό έβγαζαν κραυγές αγωνίας και αμηχανίας μετά την απώλεια της σέξι τρομερής αίσθησής του από εκεί έγινε γνωστή η φράση Πούτσε μου που μαράζωσες και δεν μου ζητάς παιχνίδια κάθεσαι και αναπαύεσαι στα ένδοξα σου αρχιδιά. και δεν νιώθεις την αίσθηση πιά από τα γυναικεία τα οπίσθιά. και τώρα δεν μου σηκώνεσαι ούτε με βιταμίνες από ακτινίδια. {αφιέρωμα} άρχισέ το μοιρολόι όταν το ρολόι έδειχνε οχτώ. άχχχ πούτσε μου τώρα που πήγε οχτώ τα μουνιά δεν θα σε τρώνε τώρα ποια σαν παγωτό έφυγες για πάντα και μας άφησες τώρα μόνους και γι'αυτό χύνουμε τώρα γόνους στην κηδεία σου μαζευτήκαν πόρνες και πούστηδες σε όλες της ηλικίες και άρχισαν να χύνουν για να τον τιμήσουν αλλά δίστιχός ο πούτσος ήταν είδη νεκρός και δεν απολάμβανέ το χύση που έπεφτε επάνω στον τάφο του έκλαναν τιμητικά τα μουνιά. για μεγαλύτερη γοητεία. χέζανε ρευόντουσαν και εκλάναν σε αναπαράσταση του γαμησιού και του διασυρμού του μουνιού και της κολοτρήπύδας.
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΝ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΘΕΙ ΠΩΣ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ [[ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ]] ΠΟΥ ΞΕΞΕΓΕΡΘΗΚΑΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΥΠΑΤίΑς ΤΗΝ [[ΧΑΡΗΚΑΝ]] ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΘΑΝΑΤΩΣΟΥΝ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)